پا بـــه پای کــــودکی هــایــــم بیـــا

کــفــــش هایت را به پا کن تا به تا

 

قــاه قـــاه خــنـــده ات را ســـاز کن 

باز هـــم با خــنده ات اعــــجاز کن.

پا بکـــوب و لج کن و راضــی نشو 

با کســــی جـــز عشق همبازی نشو

 

بچه های کوچــــــه را هـــم کن خبر 

عـــاقــلی را یــک شب از یادت ببر

 

خـــــالــه بازی کــن به رسم کودکی 

با هــــمان چـــــادر نــــماز پــولکی

 

طـــعـــم چای و قــــــوری گلدارمان 

لـــــحــــظه های ناب بی تکرارمان

 

مــــادری از جـــنـــس باران داشتیم 

در کــــــــنارش خواب آسان داشتیم

 

یا پدر اســـــــــطوره دنــــــــیای ما

 

قـــــهرمــــــان باور زیبــــــــای ما

 

قصه های هـــــر شــب مادربزرگ 

ماجـــرای بزبز قـــندی و گــــــرگ

 

غصه هرگز فرصت جولان نداشت 

خــنده های کــودکـــی پایان نـداشت

 

هر کسی رنگ خودش بی شیله بود 

ثروت هــــر بچه قـــــدری تیله بود

 

ای شریــک نان و گـــردو و پنیر !

هـــمکلاسی ! باز دســــــتم را بگیر

 

مثـل تــو دیگر کسی یکرنگ نیست 

آن دل نــازت برایم تـــنگ نیست ؟

 

رنگ دنـیایـــت هــنوزم آبی است ؟ 

آسمــــان بـــــاورت مهـتابی است ؟

 

 هـــرکجایی شــــعر باران را بخوان 

ســـاده بــاش و باز هــم کودک بمان

 

باز بـاران با ترانه ، گـــــــریه کن !

کودکی تو ، کـــــود کانـــه گریه کن!

ای رفــیـــق روزهای گــرم و ســرد

ســـادگــی هــایم به سویــم بـاز گرد!